Yeni bir yıla girerken; neşe, eğlence, coşku, hayaller üzerine bir yazı yazmak isterdim.

Lakin hızla irtifa kaybeden morallerimiz, bireysel ve kitlesel bazda, bizi iyimser düşler kurmaktan gün be gün uzaklaştırdı.

Karanlıkta ilerlemeye çalışıyoruz nereye gittiğimizi bilmeden…

Sevdiklerimizi teker teker kaybettiğimiz, eski alışkanlıklarımızın yerine gelen yeni bir pandemi düzeniyle yaşamaya çalışırken;  dünyayı saran covid salgını, bizi fiziken hasta etmese de, ruhumuzda paranoya hasarı bıraktı.

Deprem, sel gibi vs. bölgesel felaketler, bu kaotik ortamı taçlandırarak, yaşam enerjimizi günden güne düşürdü. Ve zaman ‘ en kötüsünü sona sakladım’ dercesine filmin kötü oyuncusunun acımasız zafer kahkahasını suratımıza patlattı. Sinema konser gezi gibi kültürel etkinliklerin çoğu insan için  imkansız olduğu, sadece boğaz tokluğu ile çalışılan yaşam koşullarında; artık bir ailenin belki onu bile sağlayamayacağı yeni bir felaketle ülkemiz burun buruna geldi ; EKONOMİK KRİZ..!

Ocak ayına yaklaştığımız bu günlerde, artık sadece kara kış değil, ülkemizde topyekûn , kara kör bir kuyuya düşüş başladı..
…

Evet, ben de herkes kadar mutsuz ve umutsuzum. Ama bir tek şey için kararlıyım.

Allah bana verdiği bu nefesi ‘tamam bitti kavuşma zamanı’ deyip geri alana dek vazgeçmemek. İyisiyle kötüsüyle yaşamın her anının hakkını vermek. Zaten bir tane ecelim var, ölmeden önce beden diye bir ceset taşımak yerine, nefes aldığım her güne şükürle mücadele etmek… Koca çınar Yaşar Kemal’in dediği gibi “Demir olup çürüyeceğime, toprak olup dayanırım” Dayanın!

Toprak gibi üretken,  toprak gibi bölüşerek paylaşarak dayanın…

Toprak deyince aklıma bizim oralarda anlatılan yaşanmış bir hikâye geldi. ‘Günlerden bir gün, köylerden birinde bir çiftçinin eşeği kör kuyuya düşer. Eşek saatlerce acı içinde kıvranır ve bağırır.

Sesini duyan sahibi gelip baktığında zavallı eşeği kuyunun dibinde görür. Çaresiz çiftçi, köylüleri yardıma çağırır. Köylüler kör kuyudaki eşeği kurtarmak için ne yapacaklarını düşünürler ama sonuçta onu kurtarmanın imkânsız olduğuna ve bunun için çalışmaya değmeyeceğine karar verirler.  Tek çare, kuyuyu toprakla örtmektir. Herkes ellerine aldığı küreklerle etraftan kuyunun içine toprak atar. Zavallı hayvan, üzerine gelen toprakları, her seferinde silkerek dibe döker. Bir süre sonra ise ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde her an biraz daha yükselir ve sonunda yukarıya kadar çıkar. Köylüler kuyudan dışarı çıkan eşeğe çok şaşırır. İşte hayat da bazen bizim üzerimize yüklenir ve üzerimiz toz toprakla örtülüyormuş gibi olur.  Eşek bile yaşama tutunmanın yolunu bulmuşken, Allah’ın yarattığı ve yeryüzünde tüm canlılar içinde halifemdir dediği biz insan olarak, bu zorluklarla da baş edeceğimize inanıyorum. Bunlarla baş etmenin tek yolu, yakınıp sızlanmak değil, düşünüp silkinmek ve kurtulmak, aydınlığa adım atmaktır. 

Kör kuyuda olsak bile…